অসমীয়াৰ হৃদয়ত ‘ভ্ৰাম্যমান থিয়েটাৰ’ শব্দটো উচ্চাৰণ হ’লেই যিটো নামটো মুকলি মনৰে ওলাই আহে, সেইটো হৈছে থিয়েটাৰ ভাগ্যদেৱী। ৰাস, পূজা, বিহু—সকলো উৎসৱ-অনুষ্ঠানত নাটক চাই উৎসৱ পুৰ্ণ কৰাৰ অভ্যাস আছিল অসমবাসীৰ। আৰু এই অভ্যাসখনত অন্যতম প্ৰাণভৰসা আছিল ভাগ্যদেৱীৰ নাটক। গাঁৱৰ নামঘৰ-মন্দিৰৰ উন্নয়নৰ বাবে আহ্বান জনা হৈছিল, নাট্যদল আহিছিল—আৰু লগে লগে সলাই গৈছিল স্থানীয় জনতাৰ দিন-দুদিনীয়া জীৱনযাত্ৰা। ভাগ্যদেৱী আহিছে বুলি গাঁওখনৰ মানুহ আনন্দিত হয়। কিন্তু সেই আনন্দৰ পৃষ্ঠাত এতিয়া নামিছে শোকৰ অক্ষৰ।

ভাগ্যদেৱী থিয়েটাৰ ৫৭ বছৰৰ এক দীপ্তিমান ইতিহাসৰ পিছত এতিয়া অন্তৰাললৈ আঁতৰি যাবলৈ বাধ্য হৈছে। প্ৰযোজক সুবোধ মজুমদাৰয়ে গভীৰ বেদনা আৰু নিসংগতাৰে ঘোষণা কৰিছে এই সিদ্ধান্ত—ভাগ্যদেৱী থিয়েটাৰ সাময়িকভাৱে বন্ধ।

কৰ’নাকালৰ পাছত সকলো ৰঙেৰে গড়ি উঠা বুলি আশা কৰা হ’লেও, ভাগ্যদেৱীৰ ক্ষেত্ৰত সেয়া সম্ভৱ নহ’ল। আৰ্থিক ক্ষতি, প্ৰযোজকক লক্ষাধিক টকাৰ লোকচান, নতুন প্ৰজন্মৰ নাট্যৰ প্রতি উদাসীনতা, চোতালত নাটক চোৱাৰ স্থলত ইউটিউব বা ওটিটিত নাটক-চিনেমা চোৱাৰ সৰল অভ্যাস—এই সকলোয়ে ভাগ্যদেৱীক ধীৰে ধীৰে আঁতৰাই আনিলে নাট্য জগতৰ মূলমঞ্চৰ পৰা।

ভাগ্যদেৱীৰ মঞ্চ—এইখন কেৱল এখন নাট্য মঞ্চ নহয়, এটি সংহতিৰ স্থান। য’ত আজিৰ উত্তৰ-পূৱৰ ৰংগমঞ্চৰ প্ৰতিজন তৰকা নিজৰ অভিযান আৰম্ভ কৰিছিল। বিজু ফুকন, প্ৰস্তুতি পৰাশৰ, যতীন বৰা, আঙুৰলতা, ৰবি শৰ্মা, গায়ত্ৰী মহন্ত, চম্পক শৰ্মাৰ দৰে শিল্পীয়ে এই মঞ্চক নিজৰ অভিনেতা জীৱনৰ গৰ্ভ হিচাপে স্বীকাৰ কৰিছে।

প্ৰায় ১২০ জন কলা-কুশলী, যাঁই সকলো নাটক, দৃশ্য, পৃষ্ঠপট, পোষাক, সংগীতৰ পৰিসৰৰ সৈতে জড়িত৷ এতিয়া কাম হেৰুৱাৰ দুৰ্গতিৰ সন্মুখীন। জনপ্ৰিয় নাটক চুৰেন চোৰৰ পুতেক, জোনবাইলৈ চিঠি, মিলন মালা, ৰক্ত বিদ্যুৎ পাঠক বি.এ আদি নাটকৰ জৰিয়তে যি থিয়েটাৰে অসংখ্য হৃদয় জিকিছিল, সেই থিয়েটাৰ এতিয়া ক্ৰমান্বয়ে লোপ পোৱাই যেন এক সাংস্কৃতিক বেদনা।

সুবোধ মজুমদাৰে প্ৰকাশ কৰিছে যে মই পিন্ধা কাপোৰ, মোৰ ঘড়ী, মোৰ ঘৰ সকলো থিয়েটাৰৰ উপাৰ্জনেৰে গঢ়া। এতিয়া যদি সেইবোৰ আঁতৰাব লগা হয়, সেয়া থিয়েটাৰ বন্ধ কৰাৰ কষ্টতকৈ কম নহয়। তেওঁৰ কণ্ঠস্বৰত এটা যুগৰ সজীৱ ইতিহাস থমকি ৰ’ল।

প্ৰযোজকে আহ্বান জনাইছে চৰকাৰলৈ—যেন অসমৰ সাংস্কৃতিক পৰিক্ৰমা বিভাগে এই সমগ্ৰ থিয়েটাৰ উদ্যোগক উদ্ধাৰৰ বাবে এগৰাকী সহানুভূতিশীল হাত আগবঢ়ায়। তেওঁ কয় যে এনে সংগঠনবোৰ আমাৰ দেশীয় শিল্প সংস্কৃতি, হস্তশিল্প, সংস্কাৰ, আৰু লোকজ সৃষ্টিৰ প্ৰতিনিধি। ইয়াক টিকাই ৰখা আমাৰ দায়িত্ব।

সুবোধ মজুমদাৰৰ কণ্ঠত এটা আশা যে যদি দু’বছৰ, তিনি বছৰৰ পাছত সাহস আহে, থিয়েটাৰ আকৌ খুলিম। এই আশা মাথোঁ তেওঁৰ নহয়—সকলো নাট্য প্ৰেমী, সংস্কৃতি প্ৰেমী অসমীয়াৰ আশা। ভাগ্যদেৱী থিয়েটাৰ বন্ধ হ’লেও, সেই কণ্ঠ, সুৰ, গীত, মঞ্চ আৰু হৃদয়ৰ ধ্বনি এতিয়াও শুনা গৈছে৷ যেন ৰজনীকান্ত সেনৰ ভাষাত কোৱা- ‘এই ধ্বনি ৰ’ব গগনত, থাকিব মনে মনে।’